Claudio_Abbado (26 Ιουνίου 1933–20 Ιανουαρίου 2014)
«Ο όρος “σπουδαίος μαέστρος” δεν έχει κανένα νόημα για μένα.
Είναι ο συνθέτης που είναι σπουδαίος»
Η εποχή που ζούμε χαρακτηρίζεται σε μεγάλο βαθμό από μια σειρά συνεχών ανεξάρτητων –ίσως και ασυνάρτητων– μονολόγων, ειδικά από κάθε είδους πρόσωπα κύρους. Από την άλλη πλευρά, ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος, ο Claudio Abbado/(picture-gallery), θεωρούσε ότι «το να ακούμε είναι το πιο σημαντικό πράγμα. Να ακούμε ο ένας τον άλλον, να ακούμε αυτό που λένε οι άνθρωποι, να ακούμε μουσική». Και τελικά, αυτό αναδεικνύεται σε πράξη επαναστατική, σε πράξη που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο: Ακούω προσεκτικά. Και όταν μιλώ, όταν πράττω, συμπεριλαμβάνω στον λόγο και τις πράξεις μου την οικουμενικότητα.
Ο Claudio Abbado αποφάσισε από πολύ μικρός να διευθύνει ορχήστρα. Ήταν κάτω από δέκα ετών όταν άκουσε για πρώτη φορά ζωντανά τα Νυκτερινά του Debussy και καθώς ο πατέρας του, ο Michelangelo Abbado, ήταν βιολονίστας και συνθέτης, είχε στη συνέχεια την ευκαιρία να παρακολουθήσει στη γενέτειρά του, το Μιλάνο, πρόβες ορχήστρας με διευθυντές όπως ο Arturo Toscanini και ο Wilhelm Furtwängler. Μάλιστα, ο δεσποτικός τρόπος συμπεριφοράς του Furtwängler τον είχε ενοχλήσει τόσο, που αποφάσισε από πολύ νωρίς να συμπεριφέρεται με απόλυτο σεβασμό και αγάπη στους μουσικούς κάθε ορχήστρας που θα διηύθυνε, συμπεριφορά που ακολούθησε μέχρι το τέλος της ζωής του...read more...
...Θα μπορούσαν να γραφτούν σελίδες επί σελίδων για καθεμιά από τις ηχογραφήσεις του Claudio Abbado. Όμως όσο σημαντικό κι αν είναι το σώμα των ηχογραφήσεων, και ευρύτερα των ερμηνειών του, ίσως το πιο σπουδαίο στοιχείο, αυτό που τον μετατρέπει από σπουδαίο μαέστρο σε μία από τις σπουδαιότερες προσωπικότητες της μουσικής του 20ού αιώνα, είναι όχι μόνο το πάθος αλλά η υπομονή και η αγάπη με την οποία δίδαξε τους νέους μουσικούς, αφήνοντας έτσι πολύτιμη παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές. Ο Claudio Abbado έφυγε λίγο καιρό μετά τα ογδοηκοστά του γενέθλια, στις 20 Ιανουαρίου 2014, αφήνοντας πίσω του τον κόσμο πολύ πιο πλούσιο απ’ ό,τι τον βρήκε.
ΑΠΟ ΤΟ Γιώργο Φλωράκη ΣΤΟ Chronos magazine