Η Αηδία

2 Μαρτίου 2023

Φωνές ακούγονται να ανεβαίνουν εδώ πάνω στο πέμπτο όροφο μεσημεριάτικα. Σε πιο ήπιες και αθώες εποχές θα σκεφτόσουν πως είναι πλανόδιοι πραματευτές, τρίκυκλα με σκουρόχρωμους που γυρνάνε στις γειτονιές ή ίσως ένας τσακωμός. Σήμερα αλαφιάζεσαι και πάει ο νους στα χειρότερα, άνθρωποι να γαυγίζουν σαν σκυλιά για άγνωστους, ακατανόητους λόγους. Ποιος ξέρει! Η βία σκεπάζει τα πάντα σαν μαύρη στάχτη στα μάτια.

50 φοιτητές κομματιασμένοι στα Τέμπη. Θυμός και θρήνος. Σήμερα. Μα  αύριο το σκυλολόι θα τραβολογιέται στα Μέσα και οι υπνοβάτες αναίσχυντα θα λένε τα δικά τους, θα τουιταρουν οργισμένα. Χωρίς νόημα όμως όσο αυτό θα γίνεται άλλη μια τραγωδία ανάμεσα  στις τόσες. Τσιμουδιά για τη ταμπακιέρα. Μόκο και σκασμός για την ολιγαρχία, κουβέντα για τη πολιτική, αυτή που μας αφορά και μετατρέπει ένα αφρισμένο όχλο σε λαό που απαιτεί, διεκδικεί και φτύνει με αηδία το κουτόχορτο και το χυλό της καθημερινής του διατροφής.

Αηδία! ας αρχίσουμε απ` αυτό. Αν καλλιεργούμε την αηδία ως πολιτική στάση μπορεί και να προκύψει απ’ τη μπόχα της σαπίλας που μας τυλίγει μια αντίσταση που να γίνει δράση εναντίον  των ολιγαρχιών. Λέω μήπως μπορεί. Ας λέει  ο ποιητής πως «η αηδία δεν είναι στάση πολιτική». Εδώ που φτάσαμε, στη μαύρη τρύπα που σαν υπνοβάτες αφεθήκαμε να πέσουμε, η αηδία να είναι το μόνο όπλο που ίσως μας ξυπνήσει.

Αλλα μπορεί ο ποιητής να ξέρει καλύτερα. Στον καιρό του ίσως η αηδία να περίσσευε και τίποτα να μην προέκυψε. Και γι` αυτό από τότε να κατρακυλάμε ακόμα πιο βαθιά στο λαγούμι που μας σκάβουν κι εμείς πρόθυμα η όχι, πάντως σίγουρα, συνεχίζουμε να πέφτουμε.

Κ.Β.

Η αηδία δεν είναι στάση πολιτική

το ξέρω, το΄χω πει τόσες φορές σε τόσους,

ποτέ δεν οδηγεί στη δράση.

Είναι όμως μια αίσθηση πραγμάτων

σου επιτρέπει με τη γεύση με τη μυρουδιά

να καταλάβεις σε ποιο σημείο βρέθηκες

πού σ’ έφεραν οι επιταγές των άλλων

κι οι αρχικές δικές σου συναινέσεις.

Τίτος Πατρίκιος