ΦΕΤΟ ΑΣΧΟΛΗΘΗΚΑΜΕ ΜΕ ΤΟ ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΝΑ ΧΤΥΠΑΣ ΓΡΟΘΙΑ ΣΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ.../ 10.07.2014

ΦΕΤΟ ΑΣΧΟΛΗΘΗΚΑΜΕ ΜΕ ΤΟ ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ ΝΑ ΧΤΥΠΑΣ ΓΡΟΘΙΑ ΣΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ.../ 10.07.2014

Εν μέσω Ιουλίου ενέσκηψε ζέστη και ξηρασία όπως  ήταν αναμενόμενο.

Ανόρεκτα οι φίλοι σέρνονται στα κατ` έθιμο θαλασσινά λουτρά.

Για στάσου! τι πιο ταιριαστό,  μες τη καλοκαιρινή αφωνία, ποίημα στους φίλους να προσφέρεις!

Να τελειώνουν γρήγορα και σύντομα να επιστρέφουν.

Από αυτόχειρα ποιητή ένα copy- paste και να, λίγα αλλά δροσερά στιχάκια.

Έτσι όμορφα και εντελώς πεθαμένος που είναι ο από  ταράτσα αθηναϊκής πολυκατοικίας πηδήσας  ποιητής

σιγά μην έχει απαιτήσεις για copy-right και τα ρέστα.

 

Δεν ξέρω πια αν τίποτα αξίζει να κρατώ

Στην μνήμη άξιο προσοχής παλαιότερα αισθητό.

Τα δέντρα αυτής της εξοχής και τα χλωμά κλαδιά τους

Φέρνουνε καθημερινά αναίμακτους θανάτους.

Τρώγοντας κάθε απόγευμα φρούτα και χειμερινά

Εν άδειο βλέπουμε κουτί κονσέρβας ανανά

Κι είναι μια αφορμή αυτό να φέρουμε στο νου

Τις χώρες και τους φοίνικες του Ισημερινού^

Τις ιστορίες π’ ακούσαμε πως γίναν στην Μπατάβια

Από ‘ ναν τρίτο πλοίαρχο σε ξενικά καράβια.

Αχ! Κάθε μας περίπατος κάθε περιοδεία

Μοναχική είναι για μας ουσία από κηδεία,

Όταν γνωστοί και συγγενείς κρατώντας τα παλτά τους

Εκφράζουνε τα θλιβερά συλλυπητήριά τους.

Στην χώρα που ναι πίσω μας ολοχρονίς βαστά

Μια χλιαρή κατάσταση και μεις σαν τα παστά

Τα ψάρια ή σαν δύό κάλτσες πάνω στο σκοινί

Είμαστε πάντα αδιάφοροι, γεμάτοι υπομονή.

Κακό για μας κάνουνε ποτέ Δε θα μπορέσουν.

Αν Δε μας αγοράσουνε θα μας ξαναφορέσουν

Η σκόνη δεν κατέρχεται παρ’ άμα υψωθεί

Το ύψος μόνο θα πρέπε κανείς να φοβηθεί,

Όταν το βράδυ ακούγοντας στριγκλιές αυτοκινήτων

Κοίτα στους έκτους ορόφους των νέων ακινήτων

Ρεκλάμες με συστήματα αμερικανικά

( φάρμακα, κηλεπίδεσμοι, ζώνες, καλλυντικά)

... (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΗΜΑ τριλογία)

 

Και επειδή το πιο ωραίο είναι να λοξοδρομείς,

με μια βουτιά ποιητική  από τον σκονισμένο Ιούλη να πετάγεσαι

στο  φθινόπωρο ενός  νεκρού  ποιητή...

 

ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ

 

Είμαστε τα κορίτσια που κουράστηκαν

Να γελούν και να αμύνονται.

Είμαστε οι ρίζες των δέντρων που ξάπλωσαν

Ο αέρας που κουνούσε πάνω τους τα φύλλα/

Άδειοι στρατώνες οι ψυχές μας, μυρίζουν

Το φθινόπωρο περ’ απ’ το δάσος.

Η βροχή μυρίζει, τα φύλλα μυρίζουν

Η γη μυρίζει.

Οι νέοι άνθρωποι φεύγουν

Τα παραθυρόφυλλα κλείνουν.

Μπαίνουν τα γυναικεία ποδήλατα

Στην αποθήκη,

Το άλλο καλοκαίρι θα ευθυμήσουμε.

Είμαστε οι άνθρωποι που έμειναν

Είναι κι αυτό κάτι.

 

Τι μαρτυρική ψυχή ζει το καλοκαίρι!

Ποιος δεν το ευχήθηκε να γίνει αστραπή.

Φέτο ασχοληθήκαμε με το τι θα πει

Να χτύπας γροθιά στο μαχαίρι.

 

Φέτο ανακαλύψαμε ένα νέο χέρι

Μπήκαμε στο σχήμα του με μια προσευχή.

Το χαμένο νόημα που ‘ χει η βροχή

Η ψυχή μας έμαθε να ξέρει.

ΓΙΩΡΓΟΣ Β. ΜΑΚΡΗΣ (1923-1968)

ΠΗΓΗ www.poiein.gr/archives/234